Po serii galopujących przez głowę wyobrażeń, co zrobię, gdy się już nauczę 3D, przychodzi czas na refleksję. Czy aby pamiętam jeszcze jak się rzeźbi? A może wcale nie jestem taka wow! Nie ważne, czas zacząć, bo jeśli dłużej będę stepować i tupotać w miejscu tym krótszy zapał.
Pamiętam swoje początki w Maxie, poźniej przez chwilę Modo. A i otwierałam na chwilę Softimage i Rhino, i Mayę. Dawno i prawie nieprawda. Problem zjawiał się zawsze w tym samym momencie. Obce wojska zawsze nadchodzą po zachodzie słońca. Mianowicie, choć uwielbiam uczyć się nowych rzeczy (wiem, wiem - banał), to chyba bardziej lubię swoją strefę komfortu i święty spokój. No, cóż, przyznaję, zagotowałam się kilka razy, gdy nie mogłam pojąć o-co-cho. W Modo, dla przykładu, szlag mnie trafił przy shaderach. Był to na tyle skuteczny poryw, że nie otworzyłam programu po dzień dzisiejszy. No, powiedzmy trial się skończył.
Ciekawa jestem dokąd dotrę z ZBrushem.
Pisanie tych wynurzeń ma mnie zmobilizować. Wcale nie musisz, Drogi Czytelniku, tego wszystkiego czytać. Robię to dla siebie. Co nie oznacza, że nie darzę Cię szacunkiem i nie chciałabym, żebyś pomyślał o mnie ciepło. Jeśli Ci się chce, to proszę i zapraszam.
Skoro postanowiłam nagłośnić swój proces edukacji, uznałam, że w pierwszej kolejności muszę znaleźć sposób na renderowanie. No, bo przecież zastosowanie narzędzia Wycinanie w tym przypadku... wstyd i sromota.
Zatem najpierw interface.
....
Nie, no, do diabła, przecież nie będę najpierw czytać instrukcji. Nie kupiłam ZIBRASZA w Ikei!!!
Pomajstrowałam u góry z prawej strony i znalazłam kolorki interfejsu... I narysowałam jakieś... kwardaciki? Daa?
Obejrzałam tutorial (czytaj: zapoznałam się z instrukcją) i narysowałam gluta. PIKSOOOLA
Ale obciach.
Przynajmniej nie użyłam narzędzia Wycinanie. Odkryłam, że ZBrush sam zrzuca ekrany. Jest do tego sssspecjalny przycissssk. W dechę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz